Махаббат пәтері

— Тәте, анау шеткі үстелдегі қыз бен жігіт төлемей қашып кеткен сияқты. Не істерімді білмей тұрмын. – Ресторанға жуықта ғана орналасқан даяшы қыздың қобалжығанын жасыра алмай жаутаңдағанына жымия қараған  тәжірибелі, әкімші әйел өзінің мұндайда саспайтынын білдіргісі келгендей, сызықша қасын керді:

— Қо-ой, мүмкін емес. Қашатын адамдарға мүлдем ұқсамайтын. Кәне, жүрші. Барып тексерейік.

Терезеге таяу екі кісілік шағын үстелдің айналасында ешкім жоқ екенін анадайдан-ақ байқаған әйел саусағымен кең залдың кіре берісінен әріректе созылған дәлізді нұсқады:

— Әжетханаларды тексер. Онда жоқ болса, ресторанның іші-сыртын түгел дұрыстап қара. О жер, бұ жерде әңгімелесіп жүрген шығар. Күнбұрын байбаламдап, ұятқа қалмайық.

Біраз уақыттан кейін даяшы қыз қайта келді:

— Еш жерде жоқ.

— Апырай, ә! «Мал аласы сыртында, адам аласы ішінде» деген, міне, осы. Кім ойлайды, үстінде – шетелдік қымбат киімдер, екеуі де жап-жас, екеуі де әрлі. Тек инеліктей ілмиген демесең...

— Екеуі де біртүрлі...  өте арық. Бір-біріне үндемей, ұза-ақ қарап отырды, –  қыз күмілжіп, жаны ашыған кейіп танытты. – Мүмкін, біреуі ауырып, жедел жәрдем шақыруға кеткен шығар, – деді, сосын қашып кеткендер үшін өзінің ақша төлеуге мәжбүр боларын уайымдап. «Бәлкім, біраздан кейін кеп қалар» деген үмітпен бастығына дәмелене қарады. Ол дүдәмалданып, басын шайқады:

— Ауырса, екеуі бір мезгілде ауырмайтын шығар.  Дәрігер шақырса, ішкен-жегеніне төлеп, айтып кетер еді. Жүр, солардың үстеліне барайық.

Екеуі үстелдің екі жағына жайғасты.

— Қанша берешек еді?

Даяшы чекті көрсетті.

— Мәссаған, бақандай екі жүз доллар. Біздің бір айлығымыз. Алғандары – бір-бір бокал ғана шарап па?!.. Ішпегені нес?!  Қара уылдырықтан ауыз тиген де қойған. Тамақтары жартылай желінген. Екеуі де сап-сау, қызу емес.

— Бірі – қызы, бірі – жүретін жігіті сияқты. Екеуінің бастары түйісіп, құшақтасып отырғанын байқап қалдым, – деді даяшы қыз өзінің текке жүрмегенін  аңғартып.

— Олай болса, әй-шәй жоқ, ләм-им демей, тайып тұруы тіпті мүмкін емес. Бірінен-бірі ұялады. Әлде ақшаларын үйде ұмыт қалдырып, алып келуге кетті ме? Кім біледі, кеп қалар. Егер келмесе, бастық не дейді, көреміз де. Сен енді босқа отырма, мынаны жинап, келесі кісілерге үстелді дайындай бер.

Даяшы қыз лып етіп, орнынан тұрып, тәрелкені жылжытып еді, астынан төртбұрыштап, мұқият бүктелген қағаз шықты. Сыртында – шарикті қаламмен барынша әдемілеп айшықтаған жазу:

«Саған!»

Даяшы қыз еріксіз дауыстады:

— Тәте, мынаны қараңызшы! Мына қағазды...

— О несі? Нағылған қағаз? Мынау ма? «Саған» дегені нес? Кімге?

    Бүктелген қағазды жазды да, асықпай оқи бастады:

                          «Жаным, Құралай!

Дәл бүгін «Алматы» ресторанында түскі сағат бірде кездесеміз деген былтырғы келісімімізді сен ұмытып кетті ме, деп жүрегім лүпілдеп жетіп едім. Ұмытпағаныңа мың да бір рақмет.

Мен былтыр кеткеннен шет елде болдым. Саған қанша рет телефон шалсам да, сөйлесе алмадым. Телефоның жауап бермеді. Таныстарым да сенің қайда екеніңді айта алмады. Өмірде бар-жоғыңды білмей, қатты қобалжып келіп едім, енді көңілім орнына түсті.

Былтыр осы ресторанда интернеттен жер жүзіндегі ең әсем қалаларды қарап отырып, ең ғажап қала Алматы екен деп тамсанғанымыз есіңде ме? «Шіркін-ай, бір пәтеріміз болса. Сол үйіміз басқа емес, жастардың қаласы, махаббаттың қаласы – Алматыда болса» деп армандадық. Алматы – арман қала, Алматы – махаббат бесігі. Сол бесікте өмір бойы тербелсек, деп қиялдап едік. Сол арманға, бәлкім, қол созым ғана қалды.  Бірақ… мен үшін емес, сен үшін.

Қорықпа, жаным. Күйзелме. Бірден бәрін айтпаған себебім… Сен қиналма, бұлайша жазғаныма. Сен бақытты болсаң, мен де бақыттымын. Шет жақта қай елде жұмыс істегенімді тәптіштемей-ақ қояйын. Алғаш мұнайда, сосын уран кенішінде жұмыс істедім. Айықпас ауруға шалдыққаным – уран радиациясының салдары.

Санаулы күндерден кейін мен алыста мәңгілікке көз жұмамын. «Жақсы ит өлігін көрсетпейді». Екі сағаттан кейін ұшып кетем. Жалынам, іздеп әуреленбе. Бәрібір таба алмайсың. Жалғыз өтінішім – мені ойлама. Мен енді жоқпын.

Сені бір көріп, уәдемді орындау үшін ғана келдім. Өтінем, өзіңді сыйлайтын жігітке тұрмысқа шық. Өмірде не болмайды… – Әйелдің даусы біртүрлі өзгеріп, тұрып кетті. Үрейленгенін жасыра алмай, қағазға үрпие қарап, кідіріп қалды да, тұнжыраған даяшы қыздың «соңына дейін оқыңызшы» деген үнсіз өтінішін естігендей, ары қарай оқыды:

– Ең алғашқы, ең соңғы махаббатым сенсің – Құралай! Келешектің керемет күндері сені мәңгі аяласа деген өшпес арман, тілегім бар. Бірақ сен мені ойлап азап шекпе, жаным. Тағдырым осындай шығар. Сен қиналсаң, менің де қиналатынымды есіңнен шығарма. Сен бейбіт өмірдің құшағында, аяулы қала – Алматыда толықсып жүрсең, мен жер анамның қойнында алаңсыз ұйықтап жатамын.

… Алматыда екеуміз армандаған махаббат пәтерін сатып алуға жетерлік қаржы әкеліп, сенің атыңа банкке бүгін салып қойдым. Қалағаныңды сатып ал. Сәбилеріңнің сыңғырлаған шат күлкісі маған да жетіп жатады...

Құралай!

Жаным!

Жаным!

Жаным!

Бақытты бол!

Саған мәңгі ғашық – Қуаныш.»

— Ойпыр-май… ойпырм-ай… – Әйелдің қолындағы қағаз дірілдеп, өңі бозарып бара жатты. Өз денесін ауырлағандай, буындары дірілдеп, қасындағы орындыққа сылқ етіп отыра кетті. Сәлден кейін оқылған парақтың астындағы тағы да бір бүктелген қағазға жүрексіне көз қиығын тастағанымен, өз қолымен ашуға батылы бармады.

— Мына қағазы несі тағы? «Даяшы қарындасқа!» деп жазыпты ғой. Мә. Саған екен. Оқышы, не депті.

Даяшы бүктеулі қағазды ашты:

— Үш жүз доллар. Ешқандай жазу жоқ.

— Е, он пайызын да артығымен төлеп кетіпті ғой. Бәсе, айтпап па едім, алдайтын адамдарға ұқсамайды деп. Бірақ әй… обал-ай. Мына жігіт – нағыз ғашық. Шынында да нағыз ғашық! Расында да Алматы – пейіш қой, пейіш. «Жизнь дается один раз. Ее надо прожить в Алматы» деп, тегін айтпаса керек. Шет елде ақша табам деп, жазылмас дертке шалдыққаны-ай, қап!  Енді азғана уақыттың ішінде өлетінін күні бұрын қалай білген, а? Біліп тұрып, өзін құрбандыққа шалғаны қандай! Ғашығын қинамайын дегені. Айналайын-ай, айналайын-ай… – кемсеңдеп, көзіне жас алды. – Осындай жігіттер бар дегенге сенбеуші едім. Мынадан кейін қалай сенбейсің… Үһ...

     Мең-зең болып, үнсіз қалды. Сәлден кейін басын шайқады:

     – Ойпыр-май, сенейін бе, сенбейін бе?! Ертегі сияқты. Ойламаған жерден… Мұндай да болады екен! Обал-ай, обал… Не дейсің енді… не дейін...

     Уу-һ, жаным-ай, ресторанда сауық пен жын-ойнақтан басқа ештеңе жоқ деп жүрсем… Біреу айтса, сенбес едім… құдай біледі, сенбес едім...

Қара көздері жаудырап, жылап жіберердей кірпіктері жыпылықтаған қызға ескерту жасағандай:

— Қой, абдырап отыра береміз бе? Есімізді жияйық. Мына үстелді босату керек, – деп, орнынан тұра берді.

Үстелдің үстін реттеуге кіріскен  даяшы:

— Тәте, мынаны қараңызшы, – деп, бағана қыз отырған жақтағы тәрелкенің астынан шыққан бүктеулі қағазды ұсынды. Қорқынышты бірдеңе көргендей әйелдің қолдары ербеңдеп, шегініп кетті.

— Ойбу, бұ ғайдан шықты тағы?! Бұлар өстіп, жүрегімді ұшыратын шығар. Ойда жоқта… Клиенттер бүйте берсе, бір күні жүрегіміз тоқтап қалар.  Бірақ енді...  амал жоқ. Кәне, бере ғой.

Мәссаған, мынада да жазу бар:

                                       «Жаным!»

— Бірақ мына жазу жаңағыдан басқа. Әлдеқайда әдемі. Мұны кім жазған-ей? Тұра тұр, тұра тұр. Мынаны қара, ішінен ақша шықты. Тағы да үш жүз доллар. Бұл қайсысының ақшасы? Ойбу, жаңағы Құралай деген қыз жігітінің төлегенін білмей, артығымен қалдырып кеткені ме? Мұнысы несі?! Енді, оқымасақ, ештеңе түсіне алмаймыз. Мүмкін артық төлеген ақшасына біреуі қайтып келер.

«Қуаныш! Жаным!

Мені іздегеніңді ішім сезген. Бірақ мен кешірілмес қате, тіпті ауыр күнә жасадым. Сенің мөлдір махаббатыңа лайық қыз емеспін. Алаяқтардың «жалақысы көп жұмыс тауып береміз» деген жарнамасына сеніп, шет елден бір-ақ шықтым. Жылағаныма қарамай, ұрып-соғып, әбден азаптады. Наркотик салып, жезөкше қылды. Ақыр аяғында СПИД-тің ем қонбайтын ауыр түріне шалдықтым. Амалын тауып, сенімен қоштасуға ғана келдім. Бүгін кездесеміз деген уәдемізді бір сәт есімнен шығарған емеспін. Жете алмай, жолда өліп қалам ба деп қатты қорқып едім. Сені бір көру арманға айналды. Сол арманыма бүгін жеттім. Ең басты қуанышым – сол.

Есіңде ме, мың құлпырған Алматыдан махаббат пәтерін сатып алсақ, деп армандап едік қой. Сол пәтерге жетерлік ақшаны бүгін сенің атыңа банкке салдым. Қалаған уақытыңда аласың. Мен ғайыпқа ұшып кеткен құспын. Мені ойлап, уайымдай берме, жаным. Бір әйбат қызға үйлен. Сонда ғана жаным жай табады. Сен бақытты болсаң, мен де бақыттымын. Осы сөзімді әрдайым есіңде сақташы. Сен бақытты өмір сүрсең, менің де ұйқым тыныш.

Енді мені іздеме, жаным. Ешкім де таппайды. Туған жерімде «мынау – сайқал қарабеттің моласы» дегізбес үшін мәңгілік ұйқыға кетемін… алыста, өте алыста.

Қош, қош, қош!

Менің мәңгілік махаббатым,  Қуаныш!

Сені мәңгі сүйетін – Құралай!»

P.S. Кездесуге келіп тұрып, қоштасуға дәтім шыдамады. Сенің қиналғаныңды көруді қаламадым».

Әйелдің де, қыздың да түрі бұзылып, алақандарымен бетін басты.